Katalog

Urodził się w rodzinie o silnych tradycjach walki o wyzwolenie narodowe i społeczne. Jego ojciec był m.in. edytorem i dziennikarzem, pisał także wiersze i eseje; jako student był sekretarzem redakcji czasopisma Głos wolnych. Podczas przemian październikowych w 1956 roku współpracował z pismem Po prostu i wydawał broszury w ramach tzw. Biblioteczki Po prostu. Matka artysty pracowała m.in. jako tłumacz gości zagranicznych.

W 1970 roku Karol Płudowski zdał egzamin maturalny w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych. W latach 1971–1982 studiował na Wydziale Psychologii i Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas urlopu dziekańskiego (lata 1977/1978) skończył Szkołę Oficerów Rezerwy.
W czasie studiów udzielał się społecznie – był m.in. pomysłodawcą i współzałożycielem studenckiego klubu wydziałowego o nazwie „Mini Klub”. W 1974 roku zadebiutował, jako śpiewak, w grupie turystycznej „Jery”, złożonej ze studentów UW.
Członkami zespołu oprócz niego byli, m.in.: Hanna Basista, Ewa Gaworska, Anna Woyda, Marian Orlikowski. W tym samym roku na Giełdzie Piosenki Turystycznej w Szklarskiej Porębie z ansamblem wystąpili: rodzeństwo Barabara i Jan Sobolewscy oraz Stanisław Szczyciński. Inne zespoły Karola Płudowskiego, już jako lidera i założyciela to m.in. „Znienacka” w którego skład wchodzili także: Iwona Piastowska, Sławomir „Waza” Noszczyk, Dariusz Prądzyński, Anna Sołtyńska i „Zdarza się”.

W latach 80. XX w. grał też, m.in. z Wojciechem Czemplikiem (skrzypce; później Stare Dobre Małżeństwo), Jackiem Wolskim (Osjan; gitara solowa) i Stefanem Błaszczyńskim (flet; później Brathanki).

Po wprowadzeniu stanu wojennego, w 1982 porzucił studia (na etapie pisania pracy magisterskiej), by poświęcić się animowaniu alternatywnego ruchu społecznego, jakim był wówczas ruch studencki spod znaku piosenki turystycznej i rzucić się w wir koncertowania.            Działalność artystyczną łączył z turystyczną. Uprawiał turystykę kwalifikowaną, głównie pieszą-plecakową, sporadycznie żeglarstwo.
Brał udział w rajdach z różnymi klubami turystycznymi, m.in. Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich (Bieszczady, Beskid Niski), Uniwersytecki Klub Turystyczny „Unikat” (klub turystyczny Uniwersytetu Warszawskiego), Klub PTTK „Wagusy”, czy klub Wydziału Polonistyki U.W. „Jery” w ramach którego powstała grupa turystyczna i śpiewacza o tej samej nazwie.
Oprócz piosenek autorskich (z własnym tekstem i muzyką), bard wykonuje także piosenki turystyczne innych autorów i jest znakomitym interpretatorem pieśni ludowych (głównie łemkowskich, ukraińskich, rosyjskich).

Największym przebojem Karola Płudowskiego jest Taka piosenka, napisana w 1979 roku i od czasu powstania wykonywana przez niego na wielu festiwalach piosenki turystycznej i studenckiej. Utwór ten został pieśniarzowi skradziony przez zespół discopolowy Bayer Full. Sprawa została rozstrzygnięta w postępowaniu cywilnym na korzyść jej autora

Jerzy Nowosielski (ur. 7 stycznia 1923 w Krakowie, zm. 21 lutego 2011 w Krakowie) – polski malarz, rysownik, scenograf, filozof i teolog prawosławny. Uważany za jednego z najwybitniejszych współczesnych ikono-pisarzy.

Na początku swej drogi artystycznej był asystentem Tadeusza Kantora i pozostawał pod wpływem Tadeusza Brzozowskiego.
W okresie socrealizmu zajmował się sztuką sakralną oraz scenografią. W 1950 zamieszkał, wraz z żoną Zofią, w Łodzi przy ul. Narutowicza 113. Jego żona pracowała jako scenograf w Teatrze Lalek Arlekin, on natomiast jako kierownik artystyczny Państwowej Dyrekcji Teatrów Lalek.

Był m.in. twórcą lalek i scenografii do spektaklu Miś Łazęga dla Teatru Pinokio w 1952. Tutaj również nawiązał bliski kontakt z Teresą Tyszkiewicz oraz Stanisławem Fijałkowskim.
W 1957 został wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, gdzie początkowo uczył studentów w pracowni projektowania tkanin dekoracyjnych, a następnie w pracowni malarstwa. W tym samym czasie związał się z łódzką grupą artystyczną „Piąte Koło”.

Okres łódzki widoczny jest na obrazach artysty, m.in. na serii obrazów zatytułowanych Pejzaż łódzki. Sam o starych łódzkich fabrykach mówił „łódzki gotyk”.